Od Ariany CD Dylana

June. Dość wysoka, ciemnobrązowe włosy i równie ciemne, intensywne oczy oraz ostre rysy twarzy. Kropka w kropkę jak Joshua, z którym nigdy się zbytnio blisko nie przyjaźniłam, ale nie byliśmy też sobie wrogami. Widziałam go parę razy, ale udawaliśmy, że się nie znamy. Tak chyba nawet było lepiej, nie byłam wtedy jeszcze pewna, czego chce Hersey i czy nie wykorzysta tego, że się znamy.
Biedny Josh...gdybym wiedziała, odezwałabym się do niego. Widocznie nie tyko ja zerwałam kontakty z przyjaciółmi, Dyll...stracił przyjaciela.
Fajnie powspominać stare dobre czasy....ale nie jesteśmy już dziećmi. Posłusznie zeszłam z niego i zaczęłam mu grzebać po szafkach.
- Ej, wszystkim tak grzebiesz w domu?
- Nie, tylko tobie - uśmiechnęłam się - Nie masz tu czasem czegoś słodkiego?
- Zwierzęcy instynkt się odzywa?
Zignorowałam go i dalej grzebałam, aż w końcu otworzyłam wyjątkowo oporną szafkę. Rzeczy wysypały się z niej jak lawina. Moją uwagę przykuło coś czerwonego i świecącego.
- Ty idioto...wciąż to masz? - otworzyłam usta z niedowierzaniem, podnosząc do oczu brokatowe rogi renifera.
Był to mój prezent na gwiazdkę dla Dylana...chyba mieliśmy wtedy po dwanaście lat. Znaczy ja dwanaście, a on piętnaście. Jako 'dorosły piętnastolatek" wyśmiał mnie i nazwał dziecinną. Pamiętam, jak rzuciłam się na niego i przekoziołkowaliśmy przez oparcie sofy, twardo lądując na tyłkach. Nieźle się wtedy poobijaliśmy, a różki się połamały...widocznie ktoś je skleił.
- Chciałem mieć coś, co będzie przypominać mi o domu... - powiedział nagle, tuż za moimi plecami. Aż podskoczyłam z zaskoczenia. Założyłam mu na głowę rogi, nie protestował.
- Wyglądasz na większego barana, niż jesteś - wyszczerzyłam się do niego
- To są rogi renif... - przerwała mu, zatykając jego usta swoją dłonią
Nie będzie mnie gówniarz poprawiał.
Zdjęłam mu to z głowy i założyłam sobie. Dzwoneczki, przyczepione do rogów, zadzwoniły dźwięcznie.
- Jak wyglądam?

[Dylan?:3]